Szachida, Sara i Asma

Sara:

W dniu, w którym przybyli talibowie, siedziałyśmy z moją młodszą siostrą w parku obok naszego domu na huśtawkach. Nie spodziewałyśmy się, że tak się naprawdę stanie.

Szachida:

Mój ojciec zmarł, zanim się urodziłam. Mamie nie było łatwo zachować siłę i dbać o nas.

Nasz dom znajdował się w Kabulu w Afganistanie i był otoczony przez wszystkich naszych przyjaciół i krewnych oraz było tak wiele miłości.

Studiowałam muzykę i byłam członkinią zagranicznej organizacji wspinaczkowej.

Pamiętam, jak mój starszy brat został nauczycielem na uniwersytecie, to był najlepszy rok w moim życiu, najlepszy rok dla mojej rodziny. Tuż przed przybyciem talibów.

Jedyny dobry rok, jaki pamiętam – a potem w naszym rejonie były bombardowania i zamieszki. Straciłam zbyt wielu przyjaciół.

Po przybyciu Talibów do Kabulu poczułam, że moje serce jest złamane i nie mam przyszłości, żadnej nadziei. Ale tak nie będzie. Muszę tam wrócić i przynieść mojemu krajowi wolność i pokój.

Kiedy wychodziłam z domu mojej mamy i wtedy było nasze pożegnanie, powiedziała mi: „Powinnaś być… powinnaś iść i być silna. Powinnaś iść  rozwijać się i wrócić silniejsza. Trzeba mieć bezpieczne miejsce do życia, trzeba aby nasz kraj się zmienił i wtedy można wrócić. Bo chcemy budować nasz kraj i czynić z niego spokojne miejsce i żyć w wolności i pokoju. Do tego potrzebujemy Ciebie”.

Asma:

Moja mama powiedziała, gdy mieliśmy wyjeżdżać: „Wychowałam cię na odważną kobietę,  abyś odniosła sukces w swoim życiu więc idź i osiągaj swoje cele,  rób co chcesz, bądź sobą, i nie zapomnij o nas, nie zapomnij o swoim pochodzeniu. Jesteście moimi dziewczynkami i dużo osiągniecie. Pewnego dnia będziemy z was dumni”.

Oczywiście chcę wrócić do mojego kraju, mojego domu i mojego pokoju, gdzie mogę spać bardzo wygodnie i zrelaksowanie i bardzo chcę się uczyć. To jedna z rzeczy, które moja mama naprawdę chce dla nas: zdobyć dobre wykształcenie i być życzliwą osobą.

Studiowałam literaturę rosyjską w Kabulu, ale to był tylko jeden semestr.

Oczywiście z powodu talibów my, dziewczyny, nie możemy chodzić na uniwersytety, nie możemy się uczyć. Dziewczynki nie mogą chodzić do szkoły, a kobiety do pracy. I to jest prawdziwy problem dziewcząt i kobiet. I dlatego opuściłyśmy nasz kraj, ja i moja starsza siostra Sara oraz nasza przyjaciółka Szachida.

Jesteśmy także sportowcami, wspinaczkami i alpinistkami. Talibowie też nie pozwalają dziewczynom uprawiać sportu.  Talibowie bili dziewczyny za jazdę na rowerze. Talibowie zabijali ludzi.

Sara:

Nowe pokolenie w Afganistanie jest bardzo zmotywowane i wykształcone, więc nie są niewykształconymi ludźmi, dla których wrócimy i będziemy walczyć. Wszyscy wrócimy i będziemy i walczyć aby odzyskac nasz kraj.

Pracowałam kiedyś w prywatnym liceum. Kiedyś uczyłam dzieci w przedszkolu i uczyłam sztuki, umiem rysować.

Studiowałam literaturę angielską, byłam też nauczycielką języka angielskiego w Szkole Akademickiej. I miałam tak wiele marzen, celów.

Planowałam wiele wycieczek do wielu miejsc i zwiedzanie gór w moim kraju. Bardzo mi się marzyło, że może pojadę do Koh-e Baba.

Pierwszą rzeczą, o której myślę w Polsce, jest to, jak poznać społeczeństwo, jak zaangażować się w społeczeństwo. A potem moja edukacja jest moim priorytetem. Na tym tak bardzo zależało mi w Afganistanie.

Szachida:

Kiedy pojechałam do Pakistanu nie mieliśmy żadnego rodzinnego domu, w którym moglibyśmy się zatrzymać i spędziliśmy trzy tygodnie, prawie trzy tygodnie w meczecie i ludzie byli dla nas bardzo pomocni.

To zdjęcie Szachidy zostało zrobione w Kabulu, kiedy było to bezpieczne miejsce do życia i tworzenia.

Szachida:

Spędziłam kilka miesięcy w Islamabadzie, żeby uzyskać moją wizę do Polski.

Szachida, Sara i Asma dotarły do ​​Kataru w trakcie drogi do Polski.

To zdjęcie zostało zrobione na lotnisku w Katarze. Pluszowy miś Asmy był prezentem od jej najlepszej przyjaciółki z Kabulu i pośród wszystkich niezbędnych rzeczy zabrała misia aż do Krakowa.

Z Kataru Szachida musiała wsiąść do samolotu tranzytowego do Helsinek. Kupiła bilety dla Sary i Asmy do Polski, z jeszcze jednym przystankiem.

To zdjęcie Szachidy zostało zrobione w Kabulu, kiedy było to bezpieczne miejsce do życia.

Szachida:

Droga była trochę trudna, ponieważ byłam sama i pierwszego dnia popełniono błąd, wydano mi wizę Schengen, a potem ją wycofano i dano mi tylko polską wizę. Jakiś policjant w Helsinkach pomyślał, że coś jest nie tak i nie pozwolono mi lecieć z tamtego lotniska.

Sara:

To był nowy kraj i bałam się tak jak każdy może bać się w nowym środowisku. Ale też nie miałam żadnych oczekiwań.

Asma:

Po wylądowaniu wsiadłyśmy do pociągu jadącego do Krakowa, gdzie miałyśmy znajomego.

Sara:

Kiedy dotarłyśmy do Krakowa, byłyśmy wykończone, ale po prostu rzuciłyśmy rzeczy i tego samego dnia pojechałyśmy na festiwal amatorów wspinaczki przy rondzie Grunwaldzkim.

Asma:

Była z nami też Marina, szefowa naszej ekipy alpinistycznej, i taternik Łukasz. Odwiedziliśmy Kościół Mariacki na Rynku Głównym. Ten z dzwiema wieżami i legendą o braciach. Również zwiedzaliśmy podziemne muzeum i zobaczyliśmy nóż z tej legendy.

Asma i Sara dotarły do ​​Warszawy i długo czekały na Szachidę na lotnisku. Potem okazało się, że Szachida utknęła w Finlandii i musi lecieć do Dubaju. Bardzo martwiły się o Szachidę i nie wiedziały, co będzie dalej.

Szachida:

Musiałam wrócić do Dubaju, a potem bezpośrednio do Polski.

To było trzydniowa podróż non stop.

Czułam się zmęczona i przestraszona.

Wreszcie udało się Szachidzie wylecieć do Warszawy, a potem dostać się do Krakowa i spotkać się z przyjaciółkami.

Szachida chciała kontynuować studia muzyczne, ale nie ćwiczyła przez bardzo długi czas, odkąd zaczęła się cała ta historia z talibami.

Na razie nie ma czasu ani dodatkowych pieniędzy na prywatne lekcje gry na pianinie, ale czasem gra u kolegów.